Błażej Bogdziewicz, zarządzający Strategią Akcji Spółek Strefy Euro:
Strategia Akcji Spółek Strefy Euro odnotowała w lipcu br. wzrost o 1,47%, przy wzroście benchmarku o 1,48%. Za ostatnie dwanaście miesięcy stopa zwrotu dla strategii wyniosła 12,30%, a za ostatnie trzy lata aż 63,56%.
Lipiec 2018 roku, mimo zaostrzającej się wojny handlowej, przyniósł wzrosty na rynkach akcji w Stanach Zjednoczonych i Europie. W mojej ocenie po części wynikało to z dość dużego pesymizmu wśród inwestorów, zarówno instytucjonalnych, jak i indywidualnych, w minionych tygodniach, a także z często bardzo dobrych wyników finansowych raportowanych przez spółki w USA i Europie. Spółki, które wchodzą w skład indeksu S&P500 i podały wyniki do 2 sierpnia br., zaraportowały wzrost sprzedaży o 10% rok do roku i wzrost zysków na akcję o 25% rok do roku. Z kolei spośród europejskich spółek wchodzących w skład indeksu Stoxx 600 te, które opublikowały wyniki do 2 sierpnia, zanotowały wzrost sprzedaży o 8% i wzrost zysków na akcję o 12%. Warto jednak odnotować, że poprawa wyników w Europie była w dużo większym stopniu niż w USA rezultatem wzrostu cen ropy naftowej i wyższych zysków przedsiębiorstw z branży naftowej. Gdyby wyłączyć spółki z tej branży, zyski na akcję w USA wzrosłyby o 22%, w Europie o 6%, a sprzedaż o 8% w USA i jedynie 2% w Europie.
Aktywność przemysłowa w światowej gospodarce mierzona wskaźnikiem JP Morgan Global Manufacturing PMI rosła, ale najwolniej od początku tego roku. Wartość tego wskaźnika spadła w ciągu miesiąca z 53 do 52,7 punktu. Stosunkowo najlepsze dane napływały z gospodarki amerykańskiej, a najgorsze z gospodarek azjatyckich. W USA obserwowaliśmy ostatnio zawężenie spreadów na obligacjach korporacyjnych. W przypadku obligacji korporacyjnych o ratingu BBB wchodzących w skład indeksu ICE BofAML US Corporate BBB, spread ponad amerykańskie obligacje skarbowe pozostawał poniżej 1,5 punktu procentowego. Są to stosunkowo niskie poziomy, co pokazuje, że inwestorzy na rynku obligacji korporacyjnych są raczej optymistycznie nastawieni wobec perspektyw amerykańskiej gospodarki i przynajmniej na razie nie obawiają się negatywnych konsekwencji wojny handlowej między USA i Chinami. Na razie między tymi dwoma krajami trwa eskalacja gróźb zapowiadających cła na nowe grupy towarów. W mojej ocenie, Stany Zjednoczone mają lepszą pozycję w tej rozgrywce z uwagi na lepszą koniunkturę gospodarczą i lepszą kondycję finansową amerykańskich przedsiębiorstw. Osiągnięcie kompromisu będzie wymagało czasu i prawdopodobnie będzie wiązało się z wyraźnymi ustępstwami ze strony chińskich władz. Powinny one być korzystne dla amerykańskich przedsiębiorstw, szczególnie gigantów technologicznych, którzy obecnie często mają utrudniony dostęp do chińskiego rynku.
Ewentualne pogorszenie sytuacji w chińskim sektorze finansowym oraz ucieczka kapitału z tamtejszej gospodarki pozostaje istotnym ryzykiem dla globalnego rynku akcji. Wyraźnie osłabiający się kurs chińskiego renminbi wobec amerykańskiego dolara i euro świadczy o tym, że kapitał raczej odpływa z chińskiej gospodarki. Chińskie władze nie są zatem w stanie istotnie poluzować polityki monetarnej, gdyż groziłoby to dalszymi spadkami kursu chińskiej waluty i większym odpływem kapitału. W istocie pod koniec lipca br. politbiuro Chińskiej Partii Komunistycznej podkreśliło konieczność ograniczenia wzrostu cen mieszkań i rozwiązania problemów na tamtejszym rynku nieruchomości. Tymi problemami jest oczywiście narastająca od lat bańka spekulacyjna. Jednocześnie zapowiedziano konieczność ochrony praw zagranicznych przedsiębiorstw, co zapewne jest odpowiedzią na oskarżenia amerykańskiego prezydenta o łamanie tychże praw.
