Caspar Globalny – sierpień 2022

Informacja reklamowa

Piotr Rojda, zarządzający subfunduszem Caspar Globalny:

Caspar Globalny zyskał w sierpniu 5,09% wobec spadku benchmarku o 2,12%.

W sierpniu obserwowaliśmy spadki na rynkach akcji: S&P skurczył się o 4,24%, a technologiczny NASDAQ o 5,22%, mierząc w dolarze amerykańskim.

Sam dolar umocnił się w sierpniu o około 1,3% do złotówki, co miało pozytywny wpływ na nasze wyniki ze względu na brak zabezpieczenia ryzyka walutowego. Słabo radziły sobie także obligacje skarbowe USA, ze względu na wzrost ich rentowności w przypadku obligacji 10-letnich z 3,01% na koniec lipca do prawie 3,30% na koniec sierpnia.

Na tym tle Caspar Globalny poradził sobie dobrze, głównie dzięki inwestycjom w sektor energii. Na koniec sierpnia ponad 60% części akcyjnej funduszu było zainwestowane w sektor energii.

Budowa ekspozycji na sektor energetyczny zaczęła się pod koniec ubiegłego roku w związku z obawami o kryzys energetyczny spowodowany problemami po stronie podaży, zarówno strukturalnymi jak niedoinwestowanie w wydobycie węglowodorów, ale także bardziej specyficznymi jak słaby wiatr w Europie czy powodzie kopalni węgla w Chinach. Po drodze Rosja najechała Ukrainę i temat kryzysu energetycznego z czasem stawał się coraz bardziej mainstreamowy przez widmo braku gazu. Niemniej, warto podkreślić, że problemy na rynku energii są strukturalne i nie zaczęły się od wojny Putina. Główne założenia podejścia inwestycyjnego nie zmieniły się od listopada/grudnia 2021, nadal największą pozycją są spółki zajmujące się produkcją gazu naturalnego, niemniej całość ekspozycji jest zdywersyfikowana, bo zawiera także spółki produkujące inne surowce energetyczne, spółki zajmujące się infrastrukturą, np. budową i obsługą terminali do eksportu tak pożądanego w Europie i Azji LNG czy rafinerie.

Aby utrzymać globalne wydobycie ropy naftowej na poziomie około 100 milionów baryłek dziennie, potrzeba rocznych inwestycji rzędu około 550 mld $, na ten moment nie zanosi się, żeby w tym i kolejnym roku inwestycje osiągnęły ten poziom, a trzeba mieć na uwadze inflację, która w sektorze oilfield services sięga 15-20% (koszty stali, koszty elementów wiertniczych oraz braki siły roboczej). Ropę i gaz wydobywa się głównie w trzech regionach: Rosja, kraje Zatoki Perskiej i USA.

Produkcja w Rosji trzyma się na zaskakująco wysokim poziomie, co w mojej ocenie ma miejsce dzięki dwóm czynnikom. Po pierwsze, jak wiemy z rozmów z amerykańskimi spółkami dostarczającymi technologię do produkcji ropy i gazu, część z nich wyszła z rynku rosyjskiego w związku z sankcjami w relatywnie „przyjazny” sposób sprzedając biznes lokalnym zarządom i zostawiając im m.in. części zamienne. Brak dostępu do tych technologii miał mieć (i docelowo będzie miał) negatywny wpływ na możliwości produkcyjne, ale proces się opóźnił. Po drugie Rosjanie znaleźli alternatywne rynki do eksportu, niemniej wydaje się, że Indie i Turcja są już na limitach ilości ropy, którą są w stanie odbierać od Rosji, Chiny teoretycznie miałyby jeszcze przestrzeń, żeby zwiększyć zakupy z obecnych około 1,7mln baryłek rosyjskiej ropy, ale biorąc pod uwagę niechęć Pekinu do koncentracji powyżej 20-25% na jednym dostawcy ta przestrzeń też nie jest duża, bo maksymalnie kilkaset tysięcy baryłek. Wyzwaniem dla rosyjskiej produkcji zarówno ropy jak i produktów rafineryjnych będzie embargo Unii Europejskiej, wówczas Moskwa będzie musiała znaleźć miejsce dla kolejnych około 1,5mln baryłek samej ropy dziennie, a przy pełnych magazynach konieczne będzie wstrzymanie produkcji, która nie jest taka prosta do wznowienia. Znakiem zapytania jest postawa traderów surowców takich jak Trafigura, Glencore czy Vitol, którzy niejednokrotnie już angażowali się w handel surowcami z/do krajów objętych sankcjami.

Kraje OPEC z różnych powodów (technicznych, geopolitycznych, logistycznych, technologicznych) mają problemy, żeby produkować zadeklarowane przez siebie ilości ropy, dodatkowo wydaje się, że spare capacity jest niewielkie, a Saudyjczycy i inni raczej będą bronić obecnych cen i ciąć produkcję niż ją zwiększać. W sumie w lipcu kraje OPEC+ pompowały 42,58 mln baryłek ropy dziennie, 2,8 mln baryłek poniżej sumarycznych zadeklarowanych „quotas”. Potencjalny deal z Iranem (którego moim zdaniem nie będzie) powinien spotkać się z ograniczeniem produkcji przez innych członków kartelu.

Jeśli chodzi o Stany Zjednoczone, to spółki jasno deklarują, że inwestycje w wydobycie nie jest na szczycie priorytetów akcjonariuszy. Administracja Bidena zachowuje się schizofrenicznie i płynnie przeszła od straszenia prezesów spółek oil & gas więzieniem, blokowaniem odwiertów i wizją wykończenia całego sektora – do próśb o zwiększenie wydobycia. Spółki nie chcą inwestować, poza tym brakuje sprzętu i ludzi (kariera w sektorze, który ma rzekomo zaraz zostać zastąpiony przez odnawialne źródła energii nie jest pożądana). Dodatkowo z analiz, które czytałem, wynika, że produktywność produkcji ze łupków spada, a najlepsze lokalizacje zostały już najprawdopodobniej wykorzystane, stąd marginalny koszt produkcji jest wyższy niż na początku rewolucji łupkowej, do tego posługując się linearyzacją Hubberta można wysunąć wniosek, że bogate w surowce złoża Marcellus i Haynesville zbliżają się do szczytu produkcji.

Podsumowując – w żadnym z trzech kluczowych obszarów nie spodziewam się znaczącego wzrostu produkcji, a dużo bardziej prawdopodobny jest jej stopniowy spadek, przy cały czas rosnącym popycie.

Europę podsumowałem m.in. w komentarzu za luty, marzec i czerwiec. Trudno dodać coś nowego, po lekturze „Power Density: A Key to Understanding Energy Sources and Uses” Vaclava Smila utwierdzam się w tezach odnośnie do bezmyślności założeń transformacji energetycznej, fizyka > ideologia. Kropka.

Caspar Globalny zyskał w sierpniu 5,09% wobec spadku benchmarku o 2,12%.

Podobne wpisy:

Nota Prawna

Przedstawione powyżej informacje stanowią informację reklamową.

Należy mieć na uwadze, że korzyściom wynikającym z inwestowania środków w jednostki uczestnictwa towarzyszą również ryzyka, takie jak: ryzyko nieosiągnięcia oczekiwanego zwrotu z inwestycji, wystąpienia okoliczności, na które uczestnik funduszu nie ma wpływu np. zmiany polityki inwestycyjnej czy połączenia lub likwidacji subfunduszu, a także ryzyko związane ze zmianami regulacji prawnych. Wśród ryzyk związanych z inwestowaniem należy zwrócić szczególną uwagę na ryzyka dotyczące polityki inwestycyjnej, w tym: rynkowe, walutowe, stóp procentowych, kredytowe, koncentracji, jak również rozliczenia oraz płynności lokat.

Prezentowane wyniki funduszu inwestycyjnego zarządzanego przez Caspar TFI są oparte o dane historyczne i nie stanowią gwarancji osiągnięcia identycznych wyników w przyszłości.

Caspar TFI pobiera opłaty dystrybucyjne za nabycie jednostek uczestnictwa subfunduszy Caspar Parasolowy FIO, za zamiany pomiędzy nimi, a także za zarządzanie nimi. Wysokość poszczególnych opłat wskazana jest w Tabeli Opłat oraz ogłoszeniach o ewentualnych promocjach w opłatach. Przed podjęciem ostatecznych decyzji inwestycyjnych należy zapoznać się z Prospektem Informacyjnym Caspar Parasolowy FIO oraz z dokumentami Kluczowych Informacji dla Inwestorów. Wszelkie dokumenty dotyczące Caspar Parasolowy FIO dostępne są w zakładce „Dokumenty/Fundusze inwestycyjne” znajdującej się u dołu strony.

TAGI: ctfi,